Mijn leventje hier in Pindaland

Het is alweer weken geleden dat ik een verslagje heb geplaatst. In de tussentijd heb ik natuurlijk niet stil gezeten en heb ik enorm veel mooie plekjes gezien. Alvast sorry voor een hele lange tekst.

In de tussentijd ben ik verhuisd naar een andere kamer op de derde verdieping, ik heb nu een prachtig uitzicht op een rijstveld. De kamer is eigenlijk precies hetzelfde, alleen staat alles nu in spiegelbeeld. Verder is het verschil dat deze kamer goedkoper is, omdat Indonesische mensen lui zijn en liever op onderste verdieping wonen.

Ook heb ik ondertussen al twee scooters gehad. De vorige was een beetje te groot en te zwaar voor mij. Hier heb ik 5 dagen mee rondgereden en nu heb ik een mio. Hij rijdt echt heerlijk en ik vind het erg fijn om overal heen te kunnen gaan. Toch is het scooteren hier een beetje anders dan in Nederland: gewoon met het verkeer mee, geen spiegels gebruiken, niet achterom kijken en vooral niet uit het niets naar links of naar rechts gaan. Immer gerade aus, hè mama!!!

Op stage gaat nu ook alles z’n gangetje. Drie dagen in de week geven we Engels aan de kindjes van de SD Negeri Pecobaan 2. Ik heb ‘grade 1’. Dat zijn de allerjongste kindjes (6-7jaar). De kindjes zijn echt super schattig, levendig én vooral enthousiast! Soms is het wel lastig, omdat deze kindjes bijna geen Engels kunnen spreken en ik bijna geen Indonesisch. Maar met handen en voeten kan ik gelukkig ook een heleboel duidelijk maken.
Het grootste verschil met Nederland is dat de kindjes hier niet zoveel structuur kennen in de klas. Eigenlijk kent de gehele Indonesische bevolking geen structuur. Alles gaat zoals het gaat. Kinderen hebben hier geen bedtijd, ze slapen wanneer ze moe zijn en eten wanneer ze honger hebben. In het verkeer rijdt ook álles doorelkaar. Tijdens het buitenspelen rent en springt ook alles door elkaar.. En de leerkrachten? Die zitten ergens pauze te houden. Kinderen slachten elkaar ondertussen af, maar na de pauze zijn ze weer beste vriendjes. De structuur is hier dus ver te zoeken en regels zijn er ook maar weinig. Aan de ene kant heeft dat ook wel wat en is het zeker een uitdaging!
De kinderen zijn zo gelukkig, dankbaar en leergierig, het lesgeven hier is echt super leuk!

Buiten stage onderneem ik natuurlijk ook een heleboel uitstapjes. De weekendjes waarin we geen fieldtrips hebben gaan we weg uit Jogja. Een weekend zijn we naar het huis van een Indonesische vriend van ons geweest, Jacky. De omgeving was daar echt waanzinnig mooi! Een huis midden tussen de rijstvelden met uitzicht op de bergen en de Borobudur. Hier zijn we ’s avonds lekker verwend met een overheerlijk barbecue, m’n eerste aardappeltjes (na 6 weken!), saté spiesjes, salades en natuurlijk niet te vergeten, rijst! De volgende ochtend kregen we gewoon een tosti. Dat is eens iets anders dan nasi goreng!
De volgende ochtend hebben we een fietstocht gemaakt. In een schuurtje naast een huis was een tofu-fabriek. Ons werd uitgelegd hoe ze tofu maken en geloof me nadat je dat gezien hebt wil je nooit meer tofu eten. Maar never try, never know. Dus wij die tofu toch maar naar binnenwerken... Daarna hebben we gezien hoe ze potten maken met zo een ouderwetse draaitafel, natuurlijk hebben we dat ook geprobeerd. Al gauw bleek dat ik hier geen ster in was, alles kwakte weer in elkaar. Na de fietstocht door het prachtige landschap hebben we wat nasi en saté gegeten. Nu waren we helemaal klaar om te gaan raften. We waren met een grote groep, dus werden we verdeeld in twee groepen. De begeleiders van het raften hebben ons tegen elkaar opgezet en ons manieren laten zien om elkaars boten te kapen, om te gooien of mensen uit de andere boot te trekken met de peddel als wapen. Vervolgens kwamen we bij een brug, geen brug die je in Nederland kent. Nee, dit was een echte Indonesische brug: Twee ijzeren draden en een paar plankjes, zo’n 5 meter boven het water. Het was verboden om samen op de brug te staan, “hij zou in kunnen storten”. Ik heb eerst gekeken of de anderen het overleefden en toen ben ik er ook vanaf gegaan. Adrenaline, waaa!!!
Een ander weekend ben ik samen met Jimmy en Danique gaan paragliden. Omdat we de weg niet wisten, zou er iemand met ons meerijden. Bij de travel agency van Satu Dunia werden we ’s ochtends opgehaald. En wat bleek, een bekende zou met ons meerijden. Op onze scootertjes richting het strand van Jogja, ongeveer een uurtje hier vandaan. Jimmy zat achterop bij Danique en probeerde de weg in zijn meesterlijke brein op te slaan. Ineens stopten we ergens. We waren bij het huis van Lukki. Hij had een zware nacht gehad en wilde zich even opfrissen thuis. Vanaf nu kan Jimmy dus naar het huis van Lukki rijden, geen probleem. Toen we eenmaal op die berg waren aangekomen, moesten we nog een paar uur wachten totdat de wind goed stond. Ik vond het hartstikke eng om van die berg af te rennen, maar achteraf viel het toch een beetje tegen. De vlucht duurde erg kort, maar het was ontzettend mooi. In ieder geval weer iets wat ik van mijn bucketlist kan strepen.

Ook de dierentuin hebben we een bezoekje gebracht. Ook hier heb je ook een soort van kinderboerderij waar je in een hok kunt lopen, beesten kunt voeren en kunt aaien. Daar lopen alleen wel andere beesten in rond. Geen geitjes, paardjes en schaapjes, maar schilpadden en slangen! De slang hebben we allemaal eventjes om onze nek gehad en daarna zijn we met onze vriend de orang-oetang op de foto geweest. Ook hebben we de voedertijd van de slangen gezien. Er worden levende muizen in het hok gestopt en een muisje ging lekker liggen slapen op de rug van een slang. Voordat we naar huis gingen, moesten we natuurlijk nog even kijken of de muis al opgegeten was.. Maar hij lag nog steeds vredig samen met de slang te slapen. Tidur, tidur!

Na de dierentuin zijn we nog naar een pretpark geweest. ‘De Efteling van Jogja’. Eerst gingen we in een attractie die bijna uit elkaar viel. Het ging harder dan we hadden verwacht en ik was blij toen we er levend uit kwamen. Daarna hebben we ons warm gereden in de botsauto’s en zijn we vervolgens gaan karten. Dat was super leuk!

Vorige week hebben we Patrick opgehaald van het vliegveld, onze tutor van de Pabo in Nederland. We zagen hem al aankomen, hij stak natuurlijk 5 meter boven iedereen uit. Erg leuk om Patrick alles te laten zien en even flink bij te kletsen. Wel gek om een bekende uit Nederland, hier in Jogja te zien. Sinds een paar dagen loop ik met een grote glimlach op m’n snoet, die niemand er meer af kan halen! Jordy heeft een ticket geboekt en we gaan samen één volle maand reizen!!! Ik kan het nog niet echt geloven! Maar eerst ga ik ‘ons moeder’ ontvangen in Mei en zal ik haar mijn nieuwe leventje hier laten zien!

Met Pasen ben ik samen met Jimmy (1), Misha (2), Nienke (3), Danique(5), Yentle (6), Stefan (7) en Roel (8) op familieweekend naar Karimunjawa geweest. Een eilandengroep in de Javazee. Na een 15 uur durende reis kwamen we aan op plaats van bestemming. Waarna het strand niet lang op zich liet wachten. We werden naar een afgelegen strand gebracht, écht zo een strand uit een film: wit strand, palmbomen, kokosnoten met een rietje, geen strandstoelen en bijna geen mensen. Hier hebben we naar de zonsondergang gekeken, hij verdween precies achter een eiland in de verte. Helaas is onze familiefoto toen niet gelukt, er springen steeds uit het niets Indo’s bij je in beeld. Het lijkt wel een sport om samen met ‘bules’ op de foto te gaan. De andere 2 dagen hebben we met onze familie op een klein motorbootje gezeten en werden we naar de plekjes gebracht waar we steeds konden snorkelen. We kregen brood en koekjes om de vissen te lokken en voor je het wist zat je midden tussen een schol vissen. Het snorkelen was prachtig en op de boot hebben we ons ook prima vermaakt. Even kwam de carnavalsstemming naar boven en hebben we met z’n alle een polonaise gedaan, twee emmertjes water halen gezongen en nog wat onzin.

Na dit toffe weekend begon dinsdag weer de normale schooldag. Eerst school, ’s middags stage voorbereiden en ’s avonds met Yuhda naar een huis voor blinde kindjes. We hadden afgesproken bij de UNY en ik zou achter hem aanrijden. Een half uur later kwamen we aan in een soort van achterhuis. Minder-valide mensen worden hier een beetje weggestopt, erg raar als je het mij vraagt. Ik kreeg een rondleiding door het huis, er was een bibliotheek met alleen maar boeken in braille schrift, een paar kamertjes waar ze konden zitten en een eigen moskee. Op de vloer waren speciale tegels, zodat ze konden voelen waar ze liepen. Bij binnenkomst stelde Yuhda me aan iedereen voor, een groep van vrijwilligers die Engelse les kwam geven en 15 blinde mensen. Samen zaten we aan een grote tafel thee te drinken. Daarna werden er drie groepen gevormd: basisschoolkinderen, middelbare school leerlingen en universitaire leerlingen. Iedere groep bestond uit zo’n 5 leerlingen en 2 vrijwilligers. Samen met Yuhda ben ik elke groep langsgegaan en heb ik gezellig Engels met ze gepraat. We moesten gesprekjes voeren, in het begin vond ik het erg lastig.. Wat kon ik vragen? Wat is je lievelingskleur.. Nee! Ik heb steeds erg lang over vragen nagedacht, omdat ik natuurlijk rekening moest houden dat deze mensen niks konden zien. Dat ging allemaal goed, maar op het moment dat ik ging zei ik, zonder na te denken, 'see you next week'. Een ongemakkelijke stilte volgde, waarna ik maar snel 'bye bye' riep en weg huppelde.

Hopelijk hebben jullie nu een indruk van wat ik hier beleef. Heel veel liefs uit Jogja en tot mijn volgende reisverslag!!!